
نوسال دره انه وندوممه كه مرغنه جنگي رسم دكته يا نا. خدا هكنه كه هلا مردم اين رسمو رسوم ر از ياد نورن. من كه خله با مرغنه جنگي كيف كردمه. متاسسفانه زندگيه مدرن كه انه , همه چي ر پيسو كننه وينه, حتي چيزاي خوب و ساده فرهنگ محللي ر . اين فقط مشكل روستاييا نيه كه زندگي شهري وره فشار ائياينه بلكه رسمو رسوم خارجيا ههم زندگي شهري ر اثر النه. يه ادمه روستايه گاوداره آمريكاي شه چيزاي محللي ر حفظ كننه ( حداقل در جشنهاي محللي) و در عين حال اينترنت هم داينه و همچنين سروصداي هاليود ر هم ويننه. ولي توي خيلي از روستاهاي بندپي و بابل آدماي جوان شه وچون ر نلننه كه محلي ياد بيرن. داشتمه از مرغنه جنگي گتمه. مرغنه جنگي اينجوريه كه دتايي مرغنه ره جنگي ( بهمديگه ميزنين) كنني . هر كس مرغنه كه بشكسسه بازنده هسسه و شه مرغنه ر ونه هده برنده ر. ممولن تشني چينكاي مرغنه از همه كچيكتر و محكمتره. جنگي بزوئن هم مهارت خوانه كه اينجه جايه بحثش نيه الان.